Güzel bir şarkı var,adı “Memleketim.”
Bu şarkı söylenirken duygulanırım.
Ben de mırıldanmaya çalışırım.
Bulutlara doğru uçar giderim.
Maraş sevgisi…
Anadolu sevgisi…
Doldurur içimi buram buram…
Çevremde bu duyguları beraber yaşayabileceğim insanlarıararım.
Şarkıyı beraber söylemek isterim.
Anadolu türküleri,Maraş türküleri, ılık ılık içimizi ısıtır.
Hele bir de birkaçağız birlikte olursa, ateş olur yakar yüreğimizi.
Bütün buduygularımızın temelinde vatan sevgisi vardır.
Doğa sevgisi, insansevgisi vardır.
***
Şarkıyı hatırlayalım lütfen!
“Havasına suyuna taşına toprağına
Bin can feda tek bir dostuna
Her köşesi Cennetim ezilir yanariçim
Bir başkadır benim memleketim.
Anadolu bir yanda yiğit yaşarkoynunda
Kuzusuna kurduna Yunus’unaEmrah’a
Bütün âlem kurban benim yurduma
Bir başkadır benim memleketim.”
***
Şairler, bestekârlar,yazarlar, ressamlar ve benzerleri, duygularını dile getirir ve bizleresunarlar.
Eğer sunulanları anlayanlar, hissedenler olmazsa hiçbirdeğer ifade etmez.
Memleket, hissetmeyeniçin taş toprak yığınıdır.
Bilirsiniz benbunlara “ot insanlar” diyorum.
Taş kalpli, diniAllah’ı para olan ot kafalılar
Eleştiri oklarımı hep onlara atıyorum.
Kalplerini yumuşatmaya çalışıyorum.
Önce Maraş’ı sevdirmeye çalışıyoruz.
“Yavşan” diyoruz, “Başkonuş” diyoruz, “Ahır Dağı” diyoruz.
Ne kadar direnseler de bizim gibi düşünenler çoğalıyor.
Onlar da bize ayak uyduracaklardır sanıyorum.
Fazla bir şeyistemiyoruz bunlardan.
Sadece “Kahramanmaraş’ısevin” diyoruz.
***
Memleketini sevmedenmilliyetçi olunmaz.
Memleketin için birşeyler yapmadan vatansever olunmaz.
Kuru kuruya sevgiyekarnımız tok.
Sevginizi muamele ilegösterin.
Maraş’ta yapılacakçok iş var.
Lütfen herkes ucundan tutsun.
Ben duygusunu bırakın.
Biz olalım, güçlü olalım.
Tekrar söylüyorum.
Hasetliğin, fesatlığın sırası değil.
Birbirimizi sevip el ele verelim.
Memleketini seven,insanları da sever.
Birbirimizi sevip elele verelim.
Kahramanmaraş’ıileriye götürelim…
Hayırlı günler.
