Köpek,kış mevsimi gelince perişan olur. Ezilip büzülür, bacakları titrer. Soğuk onuiyice zayıflatır. O zaman kendi kendine der ki: “Kara kışın soğuğunadayanamıyorum. Sağ kalırsam kendime bir kulübe yapmalıyım. Hele bir yaz gelsin,canla başla çalışıp şuncacık bedenime hem de taştan bir kulübe yapacağım.”
Derkenhaftalar aylar geçer. Kış bahara, bahar da yaza döner. Havalar iyice ısınır.Tabii yaz gelince köpek de rahata kavuşur. İlikleri, kemikleri kızışıp derisigerilir.
Bizimkıt akıllı köpek, kışın düştüğü acıklı durumu unutur. Bedenine bakıp kendineder: “Benim gibi büyük bir hayvan hangi kulübeye sığar ki?”
Karnıtok, sırtı pekti ya… Böbürlenmeye başlar.
Kendindenemin bir şekilde, gölgelik bir yere çekilir. Bütün yaz tembel tembel vakitgeçirir.
Bazengönlünden, “Kendime bir kulübe yapsam kışın rahat ederim!” diye geçse de “Yahu,koca gövdemle küçük bir kulübeye nasıl sığarım?” deyip böbürlenmeye devam eder,gider.
