Akımın en önemli sanatçısıdır.
Şiirlerinin çoğunda hece ölçüsünü kullanmakla beraber Batılı nazım biçimlerini de kullanmıştır. Son dönemlerinde serbest biçimde duru bir dille hüzünlü şiirler yazmıştır.
Çocukluk özlemi, anılara düşkünlük, ev, aile sevgisi, fakir hayata karşı utanç, Allah’a kulluk, küçük mutluluklarla yetinme, öte dünya özlemi gibi konular işlemiştir.
Hikayelerinde anı havası vardır.
Eserleri:
Şiir: Sebil ve Güvercinler, Geçen Zaman, Nefes Almak
Öykü: Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi, Değişen İstanbul
SEBİL ve GÜVERCİNLER
Çözülen bir demetten indiler birer birer,
Bırak, yorgun başları bu taşlarda uyusun.
Tutuşmuş ruhlarına bir damla gözyaşı sun,
Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler...
Nihayetsiz çöllerin üstünden hep beraber
Geçerken bulmadılar ne bir ot ne bir yosun,
Ürkmeden su içsinler yavaşça, susun, susun!
Bir sebile döküldü bembeyaz güvercinler...
En son şarkılarını dağıtarak rüzgâra,
Beyaz boyunlarını uzattılar taslara...
Bir damla suya hasret gideceklermiş meğer.
Şimdi bomboş sebilden selviler bir şey sorar,
Hatırlatır uzayan dem çekişleri rüzgâr
Mermer basamaklarda uçuşur beyaz tüyler.
