Toprak insan, aşkla göklerden geçer,
Aşk yüzünden, Tur ki coşmuş raks eder.
Tur’a baskin aşktı, elbet aşktı nur,
Düştü Musa, mest olup geçmişti Tur.
Bir dudak olsaydı sırrın sahibi,
Sırrı biz söyler dururduk ney gibi!
Öz dilinden ayrı kalmış kim ki var,
Yüz lisan, yüz nağme bilmişken, susar!
Soldu gül, bağlar perişan, bağ bozuk,
Sustu bülbül, inleyiş bitmiş yazık!
Cümle maşuktur ve aşık örtüsü,
Canlı canandır ve aşıktır ölü.
Aşkta sabrı bulmamış sersem kişi,
Bir kanatsız kuştur artık, vah işi!
Yârimin nur bende rehber olmadan,
İlk ve son bilmem, çekilmiş ortadan.
İstiyor aşk, cümle söz olsun ayan,
Ayna vazgeçmez ki resmi sunmadan.
Vermemiş can aynamız hiç yansıma,
Her taraf is, pasla dolmuş baksana!
(25 – 34 arası)
