Köşemizin adı geçmişten geleceğe olduğuna göre, gelin sizlerle yüz yıllık bir gezinti yapalım. Çanakkale ve Sarıkamışta kolu kanadı kırılmış, kutsal toprakları kaybederek moral motivasyonunu kaybetmiş bir Osmanlı. Anadolu coğrafyası. Kafkaslardan ve Balkanlardan anayurda göçler. Dünün üç kıtada hüküm sürdüğü devleti şimdi İttifak ettiği Almanya’nın Birinci Dünya Savaşını kaybetmesiyle mağlup sayılmış, daha üç sene önce ikiyüzseksenbin şehit vererek durdurulan İngilizler İstanbulu bir kurşun bile atmadan işgal etmişlerdi. Büyük savaş bitmişti, çok sürmedi İtalyanlar ve Fransızlar yerel güçlerin direnişi ve kamuoylarının da baskısıyla işgal ettikleri bölgeleri terkedip gittiler. Sadece İstanbulda İngilizler kalmıştı. Çünkü savaşın asıl galibi İngilizlerdi. Onların da aslında buralarda durmaya pek niyetleri yoktu. Dört yıl süren büyük savaş kaybedeni olduğu gibi kazananıda çok yıpratmıştı.. Yalnız İngilizler başkalarına benzemezdi, onlar herşeyi planlar, uzun vadeli planlama yapmadan adım atmazlardı. Bu toprakları öylece bırakıp gitmeye niyetleri yoktu. Önce şanslarını Yünanlılarla denemeye kalktılar. Anadolunun çileli insanları son bir gayretle Yünanlıları topraklarından sürmeyi başarmıştı. Birinci Dünya Savaşının galibi olarak mağrur İngilizler uzun vadeli planlarının hayata geçmesi için nereden icap ettiyse Lozanda bir konferans düzenlemeye karar verdiler. Aslında savaş çoktan bitmişti bitmesine de İngilizlerin derdi başkaydı. Bu topraklardan Türkleri atmak mümkün olmamıştı, öyleyse yeni bir yaklaşım gerekiyordu.. İstanbul hala payitahttı, Padişah hala yerinde ve İslamın halifesiydi. Öte yandan Anadoluda ise başka bir heyecan vardı. Kurtuluş mücadelesi başarılı olmuş, Yunan güçleri İzmirden denize dökülmüştü.. Ancak lozanda işler Ankaranın istediği gibi gitmiyordu. Misak-ı Milli’den taviz isteniyordu. Suriye ve Irak sınırı çizilmiş, Misak-ı Milli sınırları içerisinde olan Musul ve Kerkük sınırlarımız dışında yani Irak toprağı olarak kalıyordu. İngilizler ilk amaçlarına ulaşmıştı, sırada ikincisi ve üçüncüsü vardı. Önce Saltanat ve Hilafet kaldırılacak böylece Osmanlı Devleti fiilen tarihin sayfalarına gömülecekti, bu da oldu, Devlet-i Aliyye-i Osmaniyye-i kendileri yıkamadı, ama bize yıktırdılar. Ama ingilizlerin talepleri bitmek bilmiyordu. Yeni kurulacak devletin geçmişi tamamen silen, yepyeni bir anlayışla tam bir avrupa devleti gibi olmasını istiyorlardı. Yoksa bu Türklerin sağı solu belli olmaz aradan biraz zaman geçince akılları başlarına gelir ve Irakta, Suriyede Kudüste Mekke ve Medinede hak iddia edebilirlerdi. Amaçları Müslüman Türk Milletini kendi tarihine düşman, Avrupanın yaptığı her şeye hayran kendisi hiç bir şeyi yapamayan, hatta yapmayı dahi hayal edemeyen bir toplum haline getirmekti, kısmen başardılarda. Az da olsa birkaç vatansever çıkıyordu. Türkiyenin ilk uçak fabrikasını kendi imkanlarıyla kuran Nuri DEMİRAĞ, aralarında merhum Erbakan’ın da bulunduğu bir kaç mühendisin yaptığı , ne gariptir ki benzin konmadı diye üretiminden vazgeçilen devrim otomobili gibi Amacımız üzüm yemek, bağcı dövmek değil. Devletimizi kuranlarla değil derdimiz, o gün hangi dayatmalara el mecbur rıza gösterdiklerinin bilinmesidir amacımız. Gün geldi devran döndü, devletimizin kuruluşunun yüzüncü yılı yaklaşırken tüm bu dayatmalardan kurtulmuş, gücünü sadece milletten alan, sadece millet hesap veren, bölgesinde ve dünyada itibarlı bir ülke olmak için iki gün sonra yapılacak referandumu fırsat bilip tüm cihana güçlü bir ses verelim. Bu ülkenin hayrını istemeyen hayırsızlarla bir olup vebale ortak olmayalım, elbet bu ülkede herşey yolunda gitmiyor, ancak hem ülke içinde hemde dışarıda işlerin yolunda gitmemesi için her türlü girişimin yapıldğınıda unutmayalım. Nice çileli yolları aşarak geldik bu günlere. Dünya; karımız, çocuklarımız, evimiz , arabamız ve kazancımızdan ibaret değil, bu küçük pencereden dünyaya bakmaya devam edersek çok az şey görebiliriz.. Unutmayalımki her Müslüman Allah(cc)ın yeryüzündeki halifesidir ve dünyada olan herşeyden gücü nisbetinde Rabbine karşı sorumludur. Haftaya görüşünceye kadar sağlıcakla kalın.
