Çocuk,    en  büyük  eğitimi   ailesinden  alır. Çocuğu  etkileyen   üç   temel  esas   vardır.  Birincisi ve  en  önemlisi ailedir.  İkincisi   bulunduğu   çevre.  Üçüncüsü  de  okuldur.  Eğer  çocuk ailesinden   yeterli  eğitimi alamaz  ise  hayata  bir   sıfır   yenik   başlar.  Çünkü   çocuk; temizliği, yeme  içme  adabını,  edepli olmayı,  terbiyesini,  güzel söz  ve  davranışları,   konuşma düzenini   neticede   hayat kurallarını   tümünü   önce ailesinden   alır  ve almalıdır.   İşte, burada    önemli   olan  ailenin  bu  eğitimi verecek   düzeyde  olup olmaması   baş  rol oynar.   Erkek  çocukları   genelde   babayı  kendisine  örnek  alır.  Kızlarda  annelerini  kendine   rehber  edinir.   Sürekli   bağıran   ve  küfürlü   konuşan   bir  baba   her  halde   çocuğa  iyi   bir  örnek  olmuyordur.  Zamanla   oda  bağırarak   ve  küfürlü   konuşmaya    başlayacak.  Hatta,   dayak   yiyorsa   kendisi  de dayak   atmayı   deneyecektir. Sigara    içiyorsa  veya  içki   içiyorsa, çocukta  bunu   görüyorsa  değişik   yöntemlerle    çocukta   onu  denmeye  başlayacaktır. Anne  de   aynı   pozisyondadır.  Hareketlerini, konuşma  üslubunu, giyim   kuşamını,  temizlik  kurallarını   yerinde  ve  düzenli  yapamıyorsa  oda  çocuğuna   baştan zarar    veriyor  demektir.  En iyi  mürebbi  ( terbiyeci)   evin annesidir.  Annenin  yerini  tutacak   başka  bir terbiyeci   yer  yüzünde   mevcut    değildir.   Onun şefkati   ve  terbiyesi  tartışma  konusu   bile olamaz.  Burada   şu da  önemlidir.  Anne ve  baba  güzel  bir  aile   terbiyesi almış  olması   esasdır.  Olduğu  kadarını   verirsin, olmayanı   veremessin.  İkinci etmen   çevredir.  Çocuğun yetiştiği  çevre   ahlaken  çürümüş ise,    çocukta    elbette  o  ortamdan   güzel şeyler  alması   biraz zor  olacaktır.  Aile bunu  da   hesaba katmak   zorundadır.  Üçüncüsü:    Önemli    etkenlerden   biride   çok önem  arzeden,      çocuğun geleceğini   iyi  veya   kötü    yönde   belirleyen,  bir  bakıma   çocuğun geleceğine    yön   veren  kurumlar   okullardır.  Kaliteli  bir  eğitim   elbette  çocuğu   olumlu  yönde  yetişmesine   katkı  sağlayacaktır. Gayretli  ve  kendi   branşında   başarılı  bir   öğretmen    elbette  öğrenciye    büyük   katkısı   olacaktır. Salla  başı,  almaaşı, veya    gün  geçsin para  gelsin,  kabilinden  bir   öğretmen   çocuğa pekte    katkısı  olacağı  düşüncesinde   değilim.  Son zamanlarda   eğitime    büyük darbe   vuran    bir   konu  müşahede    ediyorum. Ailelerde   aşırı   şımartılmış  bir  nesil   ortaya   çıkıyor .  Çocuklar   adeta  büyükleri   esir  almış  durumda.  Aman   ne isterse   verin,  ne yaparsa   karışmayın,  kızmayın, sert  davranmayın,  tabi bununda   bir  ölçüsü var.  Çocuk   adeta evde   baş  komutan  ve  aileyi   esir   almış  durumda  olmaması  elzemdir .   Bu  çok tehlikeli   ve  kötü bir  gidişattır.  Çocuk  öğretmeni   hiç  tınmıyor.  Olmadık  yaramazlığı   yapıyor.  Biraz  sert  konuşsan   bana bağıramassın,  veya  kulağından  tutsan    hemen  şikayete   gidiyor. Hatta  yetkili   kurumlara     şikayet diyor.  Öğretmen  adeta   nerdeyse   çocuğun  elinde   oyuncak  olmuş.  Buyüzden  emekliliğini   iple  çeken  öğretmen  arkadaşları   tanıyorum. Bukonu   eğitime  ciddi   zarar   veriyor.  Buna bir  sınır  getirilmesi   lazımdır.  Şahit  olduğum bir  olay  var. Cidden  üzücü.  Aşırı şımarık   bir  öğrenci  öğretmen   bir  gün kulağından   hafifçe   tutmuş   yapma   çocuğum,  evladım  sana  hiç  yakışmıyor  diyor.   Hemen  çocuk  gitmiş   annesine.  Annesi  bir  hışım  la  okula   geliyor.  Öğretmeni   çağırıyor.  Çocukta   yanında  Bağırıyor   öğretmene   nasıl  sen  benim   çocuğumun  kulağını   tutarsın,  dokunamassın ,  olmadık hakaretler   yapıyor.   Şimdi  bu  pozisyonda   o öğrenci   o  öğretmene  ne  kadar    saygı duyar  veya  ciddiye  alır ?   O   öğretmen  öğrencilerine   ne kadar   faydalı   olabilir. Adeta  aşağılanmış   bir öğretmenin  siz  okuldaki ruh  halini   düşünün  artık.  İnanın   bu gibi   çok  örnekler  var.   Benimde başımdan   geçti. Halk  diyor ki ,  okul   çoğaldı  ama   eğitim   zayıfladı.  Öğrenciler çok   saygısızlaştı.  Toplum  bunun  farkında.  Burada asıl  hata   ailelerde.  Çocuğun taleplerinde   sınır  yok,  bırak    öğretmeni   büyüklerine    saygı da  yok.  Yukarda da   ifade  ettim, çocuklar  aileleri   esir almış  durumda.  Allah  Resul’ü  “  Ana baba   çocuğuna   güzel  terbiyeden    daha     büyük   bir  miras   bırakamaz “    buyurmaktdır.   Dünyayı   kazandıralım    derken,   ebedi alemini    kaybettirmeyelim.   Ana baba    bunun   şuurunda  olması   lazım. Yoksa  bu işin   halledilmesi    çok zor    olacaktır.  Bunun çözümü   şu  an nasıl  olur  onu da  bu  işin   uzmanlarına havale  ediyorum.  Rabbim sağlıklı    ve  sağlam  bir  aile  yapısı  ve  sağlam    bir nesil    nasip   eylesin.  Allah’a   emanet   olun.