Her tarafından kırılmış, çatlamış parçalara ayrılmış aynaya hiç baktınız mı?
Aynanın bazı parçalarında gözünüzün devleşmiş, bazı parçacıkları kulağınız küçülmüş bir az ötesinde kaybetmiş burnunuzu görürsünüz. Parçalarından tavanı, ötekinden yerdeki döşemeyi, yüzünüz paramparça olduğu ortamın birbirine karıştığı görüntülerin bir mantığa, ölçeğe, uyuma hep birlikte başkaldırdığı, aynalar.
6 Şubatta meydana gelen depremi ülke olarak hep birlikte yaşadık serüvenlere baktığımızda, zaman zaman bir kırılmış aynadan kendimizi izlediğimizi düşünmek, acaba bir karamsarlık örneği mi?
Toplumumuzun bir özelliği ötekini tutmadığı, bir köşesinden alabildiğine umutlu ve hemen yanı başında olabildiğince umutsuzluğun yansıdığı bir yaklaşımıyla doğru olanın, hemen ikincisinde yanlışın örneklediği. Düşüncelerin ve davranışlar arasındaki tutarlı, sistem ve mantığın bulunmadığı, her biri kendine özgü bir mantığında ya da mantıksızlığı izleyen binlerce görüntü… Her biri birbirinden habersiz bir buyruk, birbirinden kopuk, dağınık yansımalar.
Kırık aynanın bir parçasından yükselen sevgi dolu insanlar; hemen yanında en küçük nedenle yumruk yumruğa gelenlerin öfke birikimi. Aynanın bir kırığında, evinin eşiğinden ötesini bilmeyenler, bir başkasında, her gün insanlığı tümüyle yaşayabilen, onu paylaşabilenler…
Bir konuda çok güzele erişenin, hemen benzerinde çok çirkin olabilmesi, çevreye başka, kendi yakınlarına başka bakması ve parçalanmışlık örneği...
Genellikle, bir toplumun “ortak ”kültürünü, değer yargılarını, yaşayış ve davranış özelliklerini, çağdaşlık düzeyini paylaşarak birbiriyle benzeşen kesim, o toplumun büyük çoğunluğudur. Ortak mantıktan, güzelden doğrudan kopuk davranış biçimleri ise, bu toplumun eteklerinde yer alan “marjinal “ve küçük parçacıklarıdır…
İlimizde ise ortak paydanın birleştirebildiği temeli yetersiz, sanki her biri kendi başına buyruk bir “marjinaller toplumudur”, kendi içinde bir mantığı ve tutarlılığı bulunmayan… Grafik olarak anlatmaya çalışırsak, sağlıklı toplumlar, kültür ve davranış özellikleri birbirine yakın özellikleridir.
6 Şubat depremi insanları çok olumsuz şekilde etkiledi. Bu kadar olumsuzluklara rağmen insanlar ne ilini ne de ilçesini terk etmedi, kaderine razı oldu.
KADER: İnsan en dipteyken teselli bulabilir. Şükrederek ayakta kalması iyi bir teselli örneğidir.
Bir yakınımızın yanında hastanede refakatçı kalmak aslında hayatımızda şükredecek binlerce şey olduğunu yeniden hatırlatır!
