En güzel günlerimiz yüreğimizde iz bırakan zamanlardır. Veya en kötü günler yüreğimizde yine iz bırakan anılardır.
İyi ve kötü ayrımı 0-6 yaş aralığında bize öğretilen çocuksu bir yorumdur. Hayatın anlamını bir çocuk olarak zıtlıklarla öğrendiğimiz için kolay ve basittir. Büyüdükçe iyi ve kötü ayrımı malesef kültür , aile ve toplum tarafından beslenir. Aslında yaşanan kötü ve iyi anılar bizi hayata bağladı. Fakat anıları birbirinden ayıran zihin değildir. Anıları anlamlı kılan yürekte yaşanmış olmasıdır. ‘İnsan ancak yüreği ile baktığı zaman gerçekleri görebilir’ dedi Susanna Tamaro . Evet yüreğimize dokunan acı ve güzel olaylar hep kalbimizin bir yerinde kaldı.
Acaba kalbimizin odacıklarında şu an ne oluyor? Siz bu satırları okurken elinizi kalbinize koyarak odacıklarda neler olduğunu anlamaya çalışın .
Birinci odacıkta neşe ile kahkaha atan bir çocuk sesi mi var? Odanın rengi hangi renk? Çocuk sesine eşlik eden başka sesler var mı ?
İkinci odacıkta düşünen adam heykeli mi var? Çaresiz ve ne yapacağını bilemeyen şekilde , buhranlı bir renk mi eşlik ediyor? Odacığın alanı bu duyguda daha mı fazla ?
Üçüncü odacıkta umut mu var? Yeşilimsi bir renge ıhlamur kokusu mu eşlik ediyor? Hangi olumlu olaylar eşlik ediyor ?
Dördüncü odacıkta umutsuzluk mu var ? Odacıkların kapağı açılmıyor mu ? Yüreğinizi sıkıştırıyor mu?
Elinizi kalbinize koyduğunuzda tüm duyguları kabul edin ve elinizi yavaşça kalbinizde uzaklaştırın . Duygularla kalmak nasıl geldi ?
Günlük hayatta çocuğunuza neden kızdığınız , onun kahkahasına neden eşlik edemediğinize bir bakın. Kahkahalarınız çocukluk döneminde mi kaldı ? Yoksa çocuk kahkahası kadar canlı mı? An’da kalabiliyor musunuz ? Çocukluk gülümsemesi ve çocuk gülmesi arasında ciddi bir anlam farkı vardır.
Zaman akıyor , travmalarımızdan arınarak kendimizi buluyoruz. Çocuklukta güzel bir dönem geçirmeseniz de yetişkinlikte bir çocuğa eşlik ederek duygularınızı onarmak mümkündür.
Tabiki yüce bir gönül taşıyarak , ben incindim ve bu nedenle başka çocuk incinmesin değerini misyon edinerek mümkündür .
