David Rowe, popüler kültürü, kişisel ve dışavurumsal politikayla, estetik hitapla ve kültürel iktisatla bağlantıya geçen çağdaş haz, aylaklık, üslup ve kimlik biçimleri olarak çeşitli yollardan ortaya çıkan, değişik toplumsal ve kültürel ilişkiler, anlamlar ve metinler dizisi olarak yorumluyor. Rowe, popüler kültüre, kültür üretiminin endüstriyel süreçleri, popüler kültür metinlerinin anlamları, popüler söylemlerin ideolojileri ve kültürel metaların verdikleri hazlar ve kullanımları dahil olmak üzere birçok yoldan yaklaşabileceğini savunuyor.

Popüler kültüre ilişkin değerlendirmelerinde üstü kapalı ya da bariz olarak sorulan şu temel soruyu da David Rowe hatırlatıyor: Çeşitli biçimleri içerisinde popüler kültür, modern kapitalist toplumlardaki hegemonik tahakküme direniş olarak mı, yoksa çanak tutma olarak mı nitelendirilmelidir? Aynı soruyu şu şekilde de soruyor: Popüler kültürler insanların maddi ve ideolojik baskıyı askıda tutabilecekleri bir araç olarak mı işlev görmektedir, yoksa bu baskıyı harekete geçirip perçinlemekte midir? Rowe’a göre bu nedenle tartışma popüler kültürün anlamları ve kullanımları etrafında gerçekleşiyor.

Çocuk modernleşmesinin dinamosu da popüler kültürdür. Bu iddia abartılı bulunabilir. Popüler kültüre yüklediğimiz anlama göre bu iddianın yönü de değişebilir. Buna rağmen popüler kültürün çocuk modernleşmesinin dayandığı ortak yaşama biçimine yönelik belirleyicilik rolünde bir eksilme söz konusu olmaz. Aksine, herkese, en azından büyük çoğunluğa yönelik oluşu ile etkinliğini ve kuşatıcılığını görmeyi kolaylaştırır.

Popüler kültürün bütün kompartımanları ticari kültürün yararına yöneliktir. Toplumsal kategorilere göre türlere ayrılan ve markalanan popüler kültürün iletişimini reklamlar sağlıyor. Reklamların hedef kitlesi ise, “herkes”tir. Çocuk, bu pazarın en kolay müşterisidir. İkinci sırada kadınlar yer alıyor. Çocuk ve kadınlar hem popüler kültür pastasının büyük payını tüketiyorlar, hem de pazarın modaya dönüşmesine duygusal açıdan cazibe merkezi oluyorlar.

Çocuk eksenli popüler kültürün çocuk modası sürekli yenileniyor. Çocuk modası, diğerleri gibi cinsiyet ayrımı üzerine tasarlanıyor. Kız ve erkek çocukların oyuncakları bile farklıdır. Kız çocukları bebek türlerine erkek çocuklar ise savaş oyuncaklarına yönlendirilirler. “Çocuk oyuncakları bilinç endüstrisi, eğlence ve oyuncak endüstrisinin popüler mitleri istismar eden, destekleyen, sürdüren iletişim ve finans araçlarıdır”

Çizgi romanlar, çocuk dergileri ve ansiklopedileri, çocuk kitapları, çizgi filmler, eğlence ve yarışma programları, bebek odaları, dâhil, çocuk mamaları, yiyecek ve içecekleri, oyuncaklar, günler, haftalar, hatta bayramlar, yılbaşı kutlamaları, vücut geliştirme ve spor alanlarında yapılan reklamların ticari kültürü körüklediği, “kapitalist toplum biçimi ve ilişkilerinin evrenselliğini getiren ideolojiye yardım edici yönde” biçimlendirdiği ne anlama gelmektedir?

Popüler kültür, dünya çocuklarını benzer yapay kültürü tüketmeye zorluyor, kamçılıyor. Oluşan bir örnek çocukluğun yüzü ise popüler kültürü üreten sistemin merkezine doğru oluyor. Böylece popüler kültür dünyanın ortak kültürü gibi sunularak adeta dünyayı yapay bir uygarlığın hakimiyeti altına sokuyor. Bu yapay uygarlığın maskesini çocukların fark edebilmesi imkansız gibidir. Çocukluğu bu yapay ve kuşatmadan kurtarmak da yetişkinlerin görevidir. Yapay ve tüketilen çocukluğun sömürgeleşmesi engellenmedikçe de çocuk yüzlü bir dünya hayal etmek mümkün olamayacaktır. (Mustafa Ruhi Şirin, Kuşatılmış Çocukluğun Öyküsü, s.33, 34, 35)