Çevremizdeki her ailenin yaşam biçimi ,davranışları farklı farklıdır ama çok eski dönemlerden beri, aile büyükleri ile gençleri ve hatta çocukları arasında görüş ve fikir farklılıkları yüzünden zaman zaman tartışmalar çıkabilir.Ne kadar kültürlü,medeni ve hoşgörülü bir ailede olsa,”kesinlikle bizim ailede böyle bir ortam olmaz” diyebileni düşünemiyorum.Az veya çok mutlaka farklı görüşlerden kaynaklanan anlayış göstermeme durumu oluyordur.
Çoğu ailelerde geçen zaman içinde ,eski terbiye biçimi de değişti.Geleneklerimizde var olan anne baba otoritesi , yeni neslin ,çocuklarının üzerine titremeleri ve gösterdikleri hoşgörü yüzünden azaldı.Şimdi genellikle büyükler çocukları değil,çocuklar büyükleri istekleri ile yönetiyor ve anne baba yerine, çocuklar büyüklerin davranışlarını eleştiriyorlar.Onlar da aman çocuğum üzülmesin ,kişiliği gelişsin gibi düşüncelerle bu duruma göz yumarak,içleri burkulsa da bunu hissettirmemeye çalışıyorlar.Tabi bu hoşgörü ve sessizlikte gençlerin eleştirme cesaretini artırıyor.
Geleneklerimizdeki terbiye ile büyütülen ve kolay kolay bu alışkanlıklardan kurtulamayan yetişkinler ,hızla değişen teknoloji ortamına ayak uydurmada zorlandıkları için çocukların öğrenme hızına yetişemiyor,onlarda aradaki boşluktan yararlanarak , çok bilmişliğin etkisiyle büyüklerini eleştirmekten çekinmiyorlar.Oysa ki kendilerinde gördüğün bir yanlış davranışı uyarmak istersen, hemen sinirleniyor ve senden uzaklaşmaya çalışıyorlar.Günümüzde bu şekilde özgür yetişen gençlerle ,uzun süre bir arada yaşamak çok zorlaştı.
Bu şekilde yetişemeyen çocuklarda var tabi.Bunların aileleri de, çocuğu terbiye edeceğim diye kendi görüşlerini zorla kabul ettirmek için baskı kurarak veya yaptığı bazı davranışını beğenmeyerek,eleştirerek,azarlayarak,cezalandırarak hatta fiziksel etki ile onu sindirerek,içinde yerleşen negatif tepkiyi fark edemeden,onu terbiye edeceğim diye düşünürler.Bu tip ailelerde yetişen çocuklar çekingen,duygularını ifade edemeyen ,içine kapanık veya aşırı hırçın ve saldırgan,çevresine hep kuşkuyla bakan,arkadaşlık kurmada zorlanan bir davranış gösterirler.Ebeveynden hangisi daha baskınsa ona karşı uzak durarak,sevilmediğini düşünerek,sağlıklı bir kişilik geliştiremezler.
Çocuk yetiştirmek bence bir sanattır.Topluma kazandırılan iyi yetişmiş bir insan,anne babasının bir eseridir.Eğer çevreden gelen olumlu sesler çoğunluktaysa aile eseriyle gurur duyar.Aksi takdirde olumsuz eleştiriler fazlaysa, hissettiği acı içini kanatır.
Yaşamımızdaki en kıymetli varlığımız evlatlarımızdır.Kendimiz için istemediğimiz çoğu güzellikleri,onlar için her dualarımızda isteriz.İsteriz ki onlar hiç incinmesin,hep sevinsinler,mutlu olsunlar,her ortamda takdir edilsinler,el attıkları her iş de başarılı olsunlar.Onların yaşamındaki kader’e gücümüz yetmediği için dualarımızla bütün güzelliklere sahip olmalarını isteriz.Onların seslerindeki neşe ,yüzlerindeki mutluluk bizim için her şeydir.onları çok sevdiğimizi bilmelerini istiyoruz.Tüm güzelliklere sahip olmaları dileğiyle.
