Bizler bir şekilde yaşayıp gidiyoruz. Hayat akıp gidiyor “dur” demek olmuyor. Bir ırmak misali akan şu zamanın içine neler sığmıyor ki? Mutluluklar, acılar, hasretler, kaybedilen değerler; ahlaksızlıklar, iftiralar… Kısacası insanı mutlu ya da mutsuz eden her durum yaşanıyor. Hayatın bu tempolu ve zor koşulları altında bir de üstüne insanların kendi elleriyle yaptığı kötülüklerle uğraşıyoruz. İnsanın kendine ait dertleri kendine yetiyorken çevremizde yaşananlara kayıtsız kalamıyor ve zihnimizi yoruyoruz. Bu yaşanan ya da yaşatılan durumlar kendimizle olan bağımızı koparıyor. Bir süre sonra dünyaya kendi gözünden değil de başkasının gözünden bakmaya başlıyorsunuz. En zor ve sancılı süreçlerimiz bu hallerde başlıyor. Bunalıyoruz ve ne yapacağımızı bilemiyoruz. Bazen bu durumu stresle ve başkasına da bu stresi göstererek yaşıyoruz. Bunlar yaşandıkça da benliğimiz örseleniyor. Kendi iç dünyamız da gitgide zarar görüyor. Kendimizle kalamıyor ve mutlu olamıyoruz. Başkasının dünyasından benliğimiz yapay kalıyor. Oysaki kendimizle irtibatımız kopmasa ne iyi olur. Başkasının gözünden yaşamamaya gayret etsek ne güzel olur. Bu kadar stres ve baskının altında kendimi mutlu edebilsem ne güzel olur! Şu hayatta insana güven veren şey sadece kendiyle kurmuş olduğu bağ. Eğer kendimle bağımı koparırsam yaşanan her strese “ nehre çabucak akan yaprak misali” kapılıp giderim. Bu yüzden her ne streste olursak olalım benliğimle olan irtibatım güçlü olursa yaprak misali oradan oraya gitmem. Şu hayatta her zorluğa karşı “ Gitme kal kendinde” sloganını kullanabilirsiniz. Acaba hangi durumlar için “ Gitme kal kendinde” derdiniz? Herkesin seni anlamadığını düşündüğünde, Sevdiğin bir insan seni terk edip gittiğinde, Anne ve babandan ilgi görmediğinde, Haklı olsan dahi haksızlığa uğradığında, Milyonlarca kez keşke dediğinde, Kendini ifade edemediğin tüm zamanlarda, Fedakârlık yaptığın birinden karşılığını göremediğinde, Başkasını affetmeye gücün yetmediğinde, Ruhunun mevsimleri hep sonbaharda kaldığında, Yüzüne gülüp arkadan çivini kazmışlarsa, Seni “sen” olduğun için kabul etmediklerinde, Sürekli basit şeyler için eleştirdiklerinde gitme kal kendinde! Gitme kal kendinde kardeşim, yaşanan her türlü acıya direnerek. Seni sen yapan yanlarını unutmayarak kal kendinle. Uğraşma insanların ne düşündüğü ile. Kendi fikrin ve kalbin seni destekleyecek en güçlü yanın. Bil kendini, anlamaya çalış. Farklı bakmaya çalış özüne yani benliğine. Saygı duy kalbine ve değerlerine. Herkesin sana inanmadığını, hayatın ve insanların stresinin üzerine oluk oluk aktığı anda hatırla kendini. Kendi benliğine dön yani evine. Huzur bulduğun ve mutlu olduğun yerine. Güçlendir varlığını. Gerektiğinde “ Kılıç Kalkan” ol seni üzen her şeye. Gitme, kal kendinde be kardeşim!
